Muğla, üniversite, psikolojik danışman ve bir de ben. Bu kelimelerle boğuştum durdum 4 yıl boyunca. Kaç kere masanın başında dirsek çürütürken bitsin şu okul diye dert yandım. Hocaların egosu, tahammül etmek zorunda olduğumuz insanlar, kendi kendimize yarattığımız mesafeler.. İşte bu kadarmış ha? 4 yılım bitiyor. Asla üzülmiycem diye kendime söz vermiştim. Yine "asla asla deme" lafı geliyor aklıma :).
Cüzdanımda kaç para kaldı diye saydığım anlarımı, dersin bitmesine ne kadar var diye saate baktığım anları, bu ekmek yine bayat diye hayıflanmamı, oda arkadaşımın aşk acısını dinlediğim zamanları, mutfaktaki böcekleri :) , okulun yokuşunu, kalorifer yanmadığı için artık ayağıma yapışan kalın patiklerimi, sokaktaki bardan gelen müzik sesini, ev sahibinin bağırışını, durduk yere karnımın acıkmasını, ve ne kadar monoton bir hayatım var diye düşünürken aslında bir sürü tuhaf şeylerin başıma gelişini hatırlamamı, hepsini hepsini özleyeceğim..
Bu da gitmeden yazdığım küçük hatıra yazım olsun :)
(son 2 ay)
